اگر در تابستان یا اوایل پاییز از دریاچه های نمکی  بازدید کنید، احتمالا با توده های مگس های آب شور در امتداد ساحل روبرو خواهید شد. در حالی که تعداد حضور آنها ارعاب آفرین است ، مگس های آب شور به انسان ها علاقه مند نیستند. آنها علاقمند در زندگی در حاشیه دریاچه های آب شور هستند.

اکثر مگس های آب شور متعلق به دو گونه: Ephidra hians و Ephydra cinerea است. Ephidra hians ، گونه های بزرگتر، فقط 1 ٪ از کل جمعیت را تشکیل می دهند.

لاروهای مگس آب شور حاوی یک ارگان ویژه است که نمک های زیاد را از بدن خود حذف می کند و به آنها اجازه می دهد تا آب بسیار شور را تحمل کنند. اما مواد غذایی آنها نمی توانند در آب با بیش از 20 درصد شوری، زنده بمانند.

    این مگس اکثر زندگی خود را زیر آب زندگی می کنند. چرخه زندگی آنها در تابستان شروع می شود، زمانی که مگس های ماده بر روی آب تخمگذاری می کنند. خود را روی سطح آب قرار می دهند. رژیم غذایی آنها از سیانوباکترها و همچنین انواع دیگر باکتری ها، جلبک ها، دیاتوم ها و دتریت است. آنها ترجیح می دهند تا در ناحیه های گل آلود زندگی کنند تا در مناطق شنی.
  

    لارو ها با کاهش درجه حرارت ، پاییز و زمستان را در عمق دریاچه سپری می کنند. هنگامی که درجه حرارت در پاییز کاهش می یابد، لارو غیر فعال می شود تا زمانی که درجه حرارت در بهار افزایش یابد. با افزایش درجه حرارت در بهارلاروها دوباره فعال شده و در اواخر بهار و اوایل تابستان دگردیسی خود را آغاز می کنند. آنهادر عمق مواد جامد زیر آب را تخریب می کندکه در اطراف بدن آنها به صورت نوارهای قهوه ایرسوب می کند. تبدیل به بلوغ در آب شور انجام می شود.
  

    بعد از یک تا چند هفته (بسته به درجه حرارت آب) بزرگسالان از پوسته خود خارج می شوند و به سطح شناور می روند. بزرگسالان تنها چند روز زندگی می کنند، فقط به اندازه کافی بلند می شوند تا تخم گذاری کنند. اگر غذا فراوان باشد و دما بالا باقی بماند، مگس نمک می تواند دو فصل زندگی را در یک فصل کامل کند.